Perlembagaan Malaysia atau dikenali sebagai Perlembagaan
Persekutuan, mengandungi 183 Perkara, 15 Bahagian dan 13 Jadual. Perlembagaan
Malaysia merupakan Perlembagaan Bertulis yang berasaskan kepada dua dokumen
sebelumnya iaitu Perjanjian Persekutuan Tanah Melayu 1948 dan Perlembagaan
Kemerdekaan 1957. Perlembagaan Malaysia
pada asalnya telah digubal oleh Suruhanjaya Reid pada tahun 1956 dan ia mula
berkuatkuasa sebaik sahaja Tanah Melayu mencapai kemerdekaan pada 31 Ogos 1957.
Apa yang menarik tentang Perlembagaan Malaysia ini adalah,
daripada 184 Perkara yang terkandung di dalam dokumen tersebut, ada 4 perkara
yang mana telah menjadi “kontrak sosial”
atau dipanggil juga sebagai “elemen tradisi”. Kewujudan 4 perkara ini dalam
Perlembagaan Malaysia mempunyai lipatan sejarah yang tersendiri. Ia merupakan
hasil perjanjian dan tolak ansur antara orang Melayu dan bukan Melayu suatu
masa dahulu. Ia berikutan daripada rentetan sejarah di mana orang Cina dan
orang India yang sudah begitu lama bekerja di Tanah Melayu berhasrat untuk
menjadi warganegara Tanah Melayu. Setelah lama membuat permohonan dengan
kerajaan British dan juga raja-raja Melayu akhirnya menjelang kemerdekaan orang
Melayu sudah boleh menerima kedatangan orang Cina dan India ke Tanah Melayu dan
sekaligus menerima permintaan mereka untuk menjadi warga tetap negara ini. Oleh
itu, satu perjanjian murni telah dipersetujui bersama antara orang Melayu dan
orang bukan Melayu (Melayu, Cina dan India melalui UMNO, MIC, MCA) iaitu
mengenai agama Islam, bahasa Melayu, Hak Istimewa orang Melayu serta institusi
Beraja. Secara ringkasnya, orang bukan Melayu menerima syarat bahawa jika
mereka menjadi penduduk tetap negara ini, agama Islam akan menjadi agama
utama/rasmi, bahasa Melayu sebagai bahasa Persekutuan, orang Melayu akan
mendapat hak istimewa dalam aspek tertentu dan mengakui sistem Beraja Melayu.
Perkara 152 (1) – Bahasa Kebangsaan. Bahasa Kebangsaan
adalah bahasa Melayu. Walau bagaimanapun, tidak seorang pun boleh dihalang
daripada menggunakan, mempelajari dan mengajarkan apa-apa bahasa selain dari
bahasa Melayu. Begitu juga tidak ada larangan bagi Kerajaan Persekutuan atau Kerajaan
Negeri untuk membenarkan apa-apa bahasa digunakan dalam Persekutuan. Walau apa
pun yang dinyatakan dalam Fasa (1) di atas, bahasa Inggeris boleh digunakan bagi
maksud-maksud rasmi yang lain. Dengan itu walaupun bahasa Melayu menjadi bahasa
kebangsaan Negara ini, tetapi bahasa-bahasa kaum yang lain seperti Mandarin,
Tamil, Thai boleh diamalkan tanpa sekatan dan halangan selagi ia tidak
melibatkan keselamatan negara dan masyarakat. Lihatlah sahaja kepada penubuhan
Sekolah Rendah Jenis Kebangsaan di negara ini yang menggunakan bahasa ibunda
masing-masing dalam pengajaran dan pembelajaran mereka.
Rasional – Bahasa Melayu merupakan bahasa
ibunda penduduk asal Tanah Melayu iaitu orang Melayu. Sejak abad ke-13 lagi,
bahasa Melayu telah terkenal seluruh dunia sehingga ia digelar sebagai Lingua
Franca. Dinyatakan bahawa pedagang-pedagang yang berdagang ke Tanah Melayu
terutamanya Melaka pada abad ke-15 pandai berbahasa Melayu. Bahasa Melayu juga
merupakan bahasa utama bagi penduduk disekitar Kepulauan Melayu termasuklah
Indonesia dan pulau-pulau di sekitarnya. Jadi rasional kenapa bahasa Melayu
perlu menjadi bahasa kebangsaan adalah ia merupakan bahasa penduduk asal negara
ini sebagaimana yang dinyatakan di atas tadi.
Perkara 153 – Peruntukan Hak Istimewa orang
Melayu dan Bumiputera di Sabah dan Sarawak. Adalah menjadi tanggungjawab Yang
di- Pertuan Agong untuk melindungi kedudukan istimewa orang Melayu dan anak
negeri di Sabah dan Sarawak serta kepentingan hak-hak kaum yang lain di negeri
ini. Dalam hal ini, Yang di-Pertuan Agong berhak memastikan perizaban orang
Melayu dan Bumiputera di Sabah dan Sarawak pada kadar yang munasabah dalam
perkhidmatan awam, biasiswa, permit perniagaan serta pendidikan. Walau apa pun
dalam peruntukan ini, kaum-kaum yang lain juga diberi hak yang tertentu dalam sektor-sektor
tersebut. Dalam hal ini, kaum-kaum yang lain mendapat hak yang sewajarnya
apabila dapat dilihat orang Cina telah berjaya dalam sektor ekonomi di Malaysia.
Begitu juga dengan kaum-kaum yang lain tidak ada sekatan langsung untuk mereka
menjalankan perniagaan atau menceburi sektor lain.
Rasional – Rasiona kewujudan Perkara 153
adalah disebabkan pada suatu masa dahulu kaum peribumi iaitu orang Melayu
kebanyakannya hidup dalam kesusahan, kemiskinan dan mundur berbanding
bangsa-bangsa lain dalam semua sektor seperti ekonomi, pendidikan serta sosial.
Justeru itu, sebagai penduduk pribumi semestinya mereka perlu diberi peluang
yang lebih bagi memastikan kedudukan mereka terbela dan dapat maju setanding dengan
bangsa-bangsa yang lain.
Perkara 3 – (1) Agama bagi Persekutuan. Islam ialah
agama bagi Persekutuan tetapi agama lain boleh diamalkan dengan aman dan damai
di mana-mana bahagian Persekutuan. Bagi mana-mana negeri yang tidak mempunyai
Raja/Sultan, maka Yang di-Pertuan Agong akan menjadi ketua agama Islam seperti
Melaka, Pulau Pinang, Sabah dan Sarawak serta Wilayah Persekutuan Labuan dan
Kuala Lumpur. Di negara ini dapat dilihat agama-agama lain seperti Buddha,
Hindu, Kristian dan lain-lain diberi hak yang sama untuk menjalankan dan
mentadbirkan agama mereka, mereka diberikan cuti perayaan masing-masing serta
diberi ruang untuk menyambut adat istiadat dan amalan agama masing-masing
selagi ia tidak menimbulkan sensitiviti kaum-kaum yang lain.
Rasional – Agama Islam adalah agama bagi
penduduk asal negara ini iaitu orang Melayu. Agama Islam telah sampai ke Alam Melayu
sejak awal abad ke-13 malah lebih awal dari itu. Semasa zaman kegemilangan
pemerintahan Raja-raja Melayu, agama Islam telah menjadi asas kepada sistem pemerintahan
pada waktu itu. Dinyatakan dalam Sejarah Melayu bahawa istana telah menjadi
medan untuk memperkembangkan ajaran Islam. Malahan semasa Tanah Melayu dijajah
oleh British, agama Islam tetap terpelihara dan British tidak campurtangan
dalam hal ehwal berkaitan agama Islam.
Pemerintahan Monarki – Malaysia mengamalkan sistem Raja
Berperlembagaan. Dalam hal ini, pemerintah adalah dilindungi di bawah
Perlembagaan. Malaysia mempunyai institusi Kesultanan yang wujud sejak awal
lagi dan ia tetap utuh semasa Tanah Melayu di bawah pemerintahan British. Kini
Yang di-Pertuan Agong, Sultan-sultan dan juga Majlis Raja-raja menjadi
institusi penting dalam sistem Raja Berperlembagaan negara ini. Perkara ini
memperuntukkan kuasa-kuasa tertentu kepada pemerintah. (sila rujuk Perlembagaan
Persekutuan Malaysia).
Rasional – peruntukan ini penting bagi
memastikan kelestarian dan kedaulatan negara ini terjamin sehingga ke generasi
seterusnya. Sistem beraja negara ini akan tetap utuh seperti mana negara-negara
lain yang mempunyai kepala utama negara dan menjadi lambang perpaduan rakyat di
negara ini.
Kewujudan perkara-perkara yang disebutkan di atas, seharusnya
dihargai dan diketahui oleh semua kaum di negara ini. Kewujudan perkara-perkara
di atas tidaklah menidakkan hak-hak kaum yang lain, tetapi lebih kepada
menghormati hak-hak kaum peribumi yang mana ia merupakan satu perkara yang
normal dalam hidup bermasyarakat. Tetapi apa yang uniknya bagi negara ini
adalah walaupun kaum peribumi diberi keistimewaan, tetapi hak-hak kaum yang
lain tetap terjaga dan mereka dilayan sama rata sebagai rakyat negara ini.
Semuanya bergantung kepada diri individu untuk berjaya, bukannya disebabkan
oleh suku kaum-kaum tertentu. Peluang untuk berjaya dibuka untuk semua kaum dan
terpulanglah siapa yang ingin merebut peluang tersebut. Siapa yang tidak ingin
merebut peluang maka dia akan ketinggalan tidak kiralah kaum apa sekalipun.
Rujukan Utama
Undang-undang
Malaysia, Perlembagaan Persekutuan.
Mengandungi Pindaan Terkini – Akta 1260/2006.
No comments:
Post a Comment